چهار شنبه 01 تیر 1384

آن زمان احساسه امروزه مرا باور کنی
میرسد روزی که فریاد وفا را سر کنی
میرسد روزی که احساس مرا باور کنی
میرسد روزی که نادم باشی از رفتار خود
خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی
میرسد روزی که تنها ماند از من یادگار
نامه های کهنه ای را که به اشکت تر کنی
میرسد روزی که در صحرای خشک بی کسی
بوته های وحشی گل را زغم پرپر کنی
میرسد روزی که صبرت سر شود در پای من
آن زمان احساس امروز مرا باور کنی

                                                                    
فردا از این دانشگاه میرم وتا سه ماه پیدام نمی شه  
امتحانای ترم شش هم تموم شد و............................. 


+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 7:10pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

چهار شنبه 01 تیر 1384

        
                     صدای تنهائی ؟
امروزاز اون روزهابودکه باز نه من فهمیدم که تو چی داری میگی ونه خودت البته خودت میدونستی داشتی جوابای سربالا میدادی داشتی بازم برام قصه می بافتی  البته میدونم همش زیر سر کیه میخواستم به روش نیارم میخواستم که توراحت باشی بزار فکر کنه که ما خریم اره درست فهمیدی:خر بزار فکر کنه نمی فهمیم این چیزا حالیمون نیست .ازت پرسیدم کی میری یکی میگه وقت گل نی .یکی میگه تابعدازجشن فارغ التحصیلی هستیم ولی قبل از اینکه تو اینارو بگی از اون رفیق سومی تون شنیده بودم که با من نمی خواهید بیایید فقط واسه خاطر تو پرسیدم یادته یه روز تنها بودی میخواستی بری .تا ترمینال جنوب باهات اومدم وبعدتنهایی برگشتم فکر کردم هنوزم مثل اون روزا ...........
میدونم کما ل همنشین در تو اثر کرد اخه تو که اینطوری نبودی لازم نبود دروغ بگی می گفتی می خواهیم تنها بریم .نمی خواهیم باتو بیاییم .ا
باشه مهم نیست من که عادت دارم به ضد حالاش.ازش بپرس من نامردم  من نفرینش کردم اونم مشهد حرم امام رضا .اینا رو خودش بهم گفت .
ولی فاطمه تو دیگه چرا.تو که میدونی من...............................................................
بازم هنوز تا بستون نیومده  هالمو بد جوری گرفتی

زندگی شاید همیـن باشد؛

یک فریـب ساده کوچـک

آنهم از دست عزیــزی که برایت

هیچکس جز او گرامی نیست

بیگـمان باید همین باشد...

SAFA

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 6:36pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

چهار شنبه 01 تیر 1384

هوای حوا

دل من یه روز به دریا زد و رفت

پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

زنده ها خیلی براش کهنه بودن

خودش رو تو مرده ها جا زد و رفت

هوای تازه می خواست ولی

آخرش توی غبارها زد و رفت

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب

سنگ توی شیشه ی فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود

به سرش هوای حوا زد و رفت

دفتر گذشته ها رو پاره کرد

نامه ی فرداها رو تا زد و رفت

کاش امتداد لحظه ها تکرار با تو بودن بود
دوستت دارم فاطمه جان

ت


 

خدایا گرچه کفر است این ولی

یک شب از این شب ها

فقط یک لحظه

 یک لحظه

خودت را جای من بگذار...

 

مسئولی خداوندا....مرا بی آنکه خود خواهم، اسیر زندگی کردی...

خداوندا اگر روزی بشر گردی
ز حال ما خبر گردی
پشیمان می شوی از قصه ی خلقت...
از این بودن....از این ماندن
زمین و آسمان را کفر می گویی
نمی گویی؟؟؟ نمی گویی؟؟؟.....

فاطمه ی من
لب هایت که از قبل
                    بسته بود
گوش هایت هم که همیشه با کسی دیگر بودند
                                                  هیچ شنوای من نیستند
اما‌ دیگر
      حتی‌ چشم های‌ زیبا هم
                                 از‌ تو نمی‌ خواهم
فاطمه
این احساس توست که‌ مرا‌ به ابد‌ می کشاند
...
(دختری‌ را‌ دیدم که از‌ سه‌ سالگی نابینا شده بود
                                 خوار و خفیف شدم
                          یافتم‌ که عشق من از چشم ها هم
                             سرچشمه نگرفته است. )

فاطمه ی عزیز،

غم­ها­ بی­چیزند      

           غم­ها یتیم­اند

، این ماییم که به این یتیمان، نوا می­دهیم.

میدونی
به نظرت مهمترین عضو بدن انسان چیه؟
مغز....؟
قلب...؟
دست... یا پا...؟
شاید هم چشم...؟
یا اصلا گوش و دو لب....؟
... .. .. . ..
نه نه نه .... نه نه ....
اشتباه .. اشتباه ..
میدونی اون چیه؟
اون شونه ی یه دوسته !!!
شونه ای که سرت رو بذاری روش
و تا می تونی گریه کنی
و کاملا آروم آروم بشی...
آره دقیقا همینه
همین بود که ................................................
...
...
...
فاطمه جون به خدا.. این حرفا نه نمادینه نه فلسفیه نه تمثیلیه...
فقط آرزوی قلبی رو گفتم که مدت هاست خاموشه

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 5:57pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

سه شنبه 31 خرداد 1384

شبی از شبها تو مرا گفتی

                          ((  شب باش  ))

       من که شب بودم و شب هستم و

                                         شب خواهم بود

  شب ِ شب گشتم

  به اُمیدی که تو فانوس سحر گاه شب من باشی

) هدیه ای به او از من که دوستش میدارم ) SAFA

تو رو خدا دستمو رد نکن .....دوستت دارمSAFA

                                           تو یعنی این همه تقدیم تو

---

دلم خیلی گرفته بود میخواستم گریه کنم ولی یه چیزی جلوی گلوم و می گرفت ونمی تونستم اشک بریزم و عقده های دلم و خالی کنم پس گفتم بنویسم تا هم سبک بشم هم شما از راز دلم با خبر باشین که من یک روز دیوانه وار عاشق بودم اما عشقم سرکوب شد و بعد از اون بود که دلم از همه چیز گرفت از خودم از دنیا از خدا از زندگی... ولی چقدر دلم به حال خودم می سوزه باید بشینم یه گوشه بدبختی هام و تماشا کنم و فقط گریه کنم تا شاید دلم اروم شه اما چه فایده ..  روزی با خودم عهد بستم حالا که دیگه بدون اون نمی تونم زندگی کنم  هر وقت مرگ به سراغم اومد با روی باز برم به استقبالش و اونو در اغوش بگیرم اما حالا نه برای اون بلکه برای رهایی از  بدبختی ها و زندگی  خودم  بی صبرانه منتظرشم از این که به حرفام گوش دادید ممنونم

با تمام وجود دوستت دارم...

دستم بگیر

دستم را تو بگیر

اتماس دستم را بپذیر

درمانی باش پیش از آنکه بمیرم....

 

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 5:37pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

سه شنبه 31 خرداد 1384

 

همیشه از خوندن شعرهای فروغ لذت بردم.حتی اگر برای چندمین بار باشه .
        نمی دونم چه چیزی تو شعر هاش هست که اینقدر به دل آدم می شینه .        
روحش شاد  و یادش گرامی باد.


            تقدیم به تویی که سالهاست منتظرتم. 
             


در منی و اینهمه ز من جدا
با منی و دیده ات بسوی غیر
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غیر


غرق غم دلم بسینه می طپد
با تو بی قرار و بی تو بی قرار
وای از آن دمی که بیخبر
بر کشی تو رخت خویش از این دیار


سایه توام به هر کجا روی
سر نهاده ام به زیر پای تو
چون تو در جهان نجسته ام
تا که برگزینمش بجای تو

شادی و غم منی بحیرتم
خواهم از تو .... در تو آورم پناه
مرغ وحشیم که بی خبر زخویش
گشته ام اسیر جذبه های ماه

گفتی از تو بگسلــم.... دریغ و درد
رشته وفا مگر گسستنی است
بگسلم ز خویش و از تو نگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی است

دیدمت شبی به خواب و سر خوشم
وه مگر به خوابها به بینمت
غنجه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و ز شاخه ها بچینمت

شعله می کشد به ظلمت شبم
آتش کبود دیده گان تو
ره مبند....بلکه ره برم بشوق
در سراچه غم نهان تو
 

فروغ فرخزاد






مرگ... 

روزهای بودنش همه با او بیگانه بودند.کسی نه شاخه گلی می آورد
نه برایش میخندیدند و نه میگریستند
وقتی رفت
همه آمدند.برایش دسته گل آوردند
سیاه پوشیدند و برای رفتنش گریستند
شاید تنها جرمش نفس کشیدن بود







تولد

برای روز میلاد تن من نمیخوام پیرهن شادی بپوشی
به رسم عادت دیرینه حتی برایم جام سر مستی بنوشی
برای روز میلادم اگر تو به فکر هدیه ای ارزنده هستی
منو با خود ببر تا اوج خواستن بگو با من که با من زنده هستی
که من بی تو نه آغازم نه پایان تویی آغاز روز بودن من
نذار پایان این احساس شیرین بشه بی تو غم فرسودن من
نمیخوام از گلهای سرخ و آبی برایم تاج خوشبختی بیاری
به ارزش های ایثار محبت به پایم اشک خوشحالی بباری
بذار از داغیه دستای تنهات بگیره حرم گرما بسترمن
بذار با تو بسوزه جسم خسته ام ببینی آتش و خاکستر من
تو ای تنها نیاز زنده موندن بکش دست نوازش بر سر من
به تن کن پیرهنی رنگ محبت اگر خواستی بیای دیدن من
که من بی تو نه آغازم نه پایان تویی آغاز روز بودن من
نذار پایان این احساس شیرین بشه بی تو غم فرسودن من


امروزسه شنبه  روزیه که من متولد شدم.۳۱شهریورماه روزی که قدم به این دنیا گذاشتم.دنیایی که تا قبل از اینکه تو بیای تو زندگیم همه اش زشتی بود.ولی وقتی تو اومدی از بس که زیبا بودی زشتی ها پا به فرار گذاشتند.ای کاش میتونستم فقط یک آرزو بکنم و بر آورده بشه.اون موقع بود که آرزو میکردم تو پیشم بودی تا با بوسیدن لبهای تو بهترین هدیه عمرم رو بگیرم.

فرداامتحانات ترم شش هم تموم میشه
 

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 1:08pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

دوشنبه 30 خرداد 1384

SAFA

درحسرت دیدار تو اواره ترینم

    

ای عشق همه بهانه از توست   من خموشم این ترانه از توست
با تو تا همیشه جز تو مگه میشه
دیگه هیچ کسی عاشق اینجوری نمیشه
مجنونم و مستم به پای تو نشستم
تا آخر این خط هر جور بگی هستم
تو خودت بهشتی کتاب سرنوشتی
تقدیرمو انگار از اول تو نوشتی


 بازار عشق فروشان

اگر کسی مرا خواست ،
بگویید رفته باران‌ها را
تماشا کند .
و اگر اصرار کرد ،
بگویید برای دیدن توفان‌ها
رفته است .
و اگر باز هم سماجت کرد ،
بگویید رفته است تا دیگر
باز نگردد
ولی اگر عزیزترین عزیزم امد
از زیر خاک هم که شده
پیدایم کن .

 

اگر من جای او بودم که اول ظلم را می دیدم از مخلوق بی وجدان

جهان را با همه زیبایی و زشتی به روی یکدیگر ویرانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم که می دیدم یکی عریان و لرزان.
دیگری پوشیده از صد جامه رنگین
 زمین و آسمان را واژگون مستانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم که در همسایه صدها گرسنه،
 چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم؛
نخستین نعره مستانه را خاموش
آن دم بر لب پیمانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم نه طاعت می پذیرفتم،
نه گوش از بهر استغفار این بیداد گرها
تیز کرده پاره پاره در کف زاهدان نمایان سجه صد دانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان
هزاران لیلی ناز آفرین را کوه به کوه آواره و دیوانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم به گرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان
سرا پای وجود بی وفا معشوق را پروانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم که می دیدم مشوش عارف عامی ز برق فتنه این علم آدم سوز

مردم کش.
 بجز اندیشه عشق و وفا معدوم  هر فکری در این دنیای پر افسانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم به عرش کبریایی با همه صبر خدایی تا که می دیدم عزیزی نا بجا

ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد.
گردش این چرخ را وارونه بی صبرانه می کردم.

 

عجب صبری خدا دارد!

چرا من جای او باشم؟! همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و تاب و تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد
 و گرنه من به جای او چو بودم یک نفس کی عادلانه سازشی با جاهل فرزانه می کردم؟!

 

عجب صبری خدا دارد!!!!!!!!

 


*** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** *** ***  

 


 

به نام آنکه باران را آفرید تا معشوق زیر آن گریه کند ، بی آنکه معشوق بفهمد ....

        زیباست باران ....

                    عاشق بارانم.....

بـا تـو آغــاز مـی کـنـم خـوب مـن بـه نــام تـو
مـی نـو یــسـم قــصــه ای تــازه از الهـام تـو

ای شروع دلـپــذیـر مثل خورشـید بی نـظـیـر
به تو تـقـدیـم می کنـم عشـقو از مـن بـپـذیر

ای قــشــنـگ تـرین بـهانه واسـه گفتن ترانه
مـن یـه عـشـق جاودانه به تو تقدیم می کنم

در این غربت شـبـانـه با صــداقـت عاشـقـانه
قلـبـمـو بـا ایـن تـرانـه به تـو تقدیـم می کـنم


ای طـلـوع مـــاندگار گـل هـمــیـشــه بــهــار
به تو تقدیم می کنم هر چه هست در روزگار

گفتـه ها ناگفـته هـا هـر چـه هست در باورم
بـه تــو تــقــدیــم مـی کــــنـم آرزوی آخــرم

ای قــشــنـگ تـرین بـهانه واسـه گفتن ترانه
مـن یـه عـشـق جاودانه به تو تقدیم می کنم

در این غربت شـبـانـه با صــداقـت عاشـقـانه
قلـبـمـو بـا ایـن تـرانـه به تـو تقدیـم می کـنم

خدا جون تو و بارون تو رو دوست دارم


نفسم به عشق تو میزند دوستت دارم :
SAFA

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 5:30pm

نظرات [0]

---------------------------------------------

دوشنبه 30 خرداد 1384

بخت اگر یار باشد ،
شاید مردی چند صباحی بر جهان فرمان براند
اما به لطف عشق ،
او می تواند فرمانروای جاودان جهان باشد

                                                  لائوتسه


تا ابد فرمانروای جهان منی :فاطمه ام!





یه پنجره با یه قفس...یه حنجره بی هم نفس
سهم من از بودن تو...یه خاطره است همین و بس
تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم
دارم به آخر می رسم..از اون ور شب اومدم
یه شب که مثل مرثیه خیمه زده رو باورم
میخوام تو این سکوت تلخ صداتو از یاد ببرم
بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم
باید که از اینجا برم فرصت موندن ندارم
داغ ترانه تو نگام شوق رسیدن تو تنم
تو حجم سرد این قفس منتظر پر زدنم
من از تبار غربتم از آرزوهای محال
قصه ما تموم شده با یه علامت سوال
بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم
باید که از اینجا برم فرصت موندن ندارم




دوستت دارم
نه تنها برای آنچه که هستی
بلکه برای آنچه که هستم هنگامی که با توام

دوستت دارم
نه تنها برای آنچه که از خود ساخته ای
بلکه برای آنچه که از من می سازی

دوستت دارم
برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می کنی

دوستت دارم
چون دست بر دل فسرده ام می نهی
زنگارهای بی ارزش و بی مقدار به سویی می زنی
و نور می تابانی بر گنجینه های پنهانی که
تا کنون در ژرفا مانده بودند

دوستت دارم
چون یاریم می کنی
که از تخته پاره های زندگی
نه یک کپر
که معبدی در خور بنا نهم
کمک می کنی
که کار روزانه ام
نه یک سرشکستگی
بلکه ترنم ترانه ای باشد

 دوستت دارم
چون بیش از هر کیش و آیینی
به رویش من یاری رسانده ای
فراتر از هر سر نوشتی
شادی را به من ارزانی داشته ای
این همه را هدیه داده ای

بی هیچ تماسی ، کلامی و یا اشارتی
به این کار توانا گشته ای
چون خود بوده ای
شاید دوست بودن در نهایت به همین معنا باشد ...
  
                                                               روی کرافت 

روزی تو آن را به من هدیه کردی
وحال من برایت می نویسم ،
تقدیم به تمام لحظه های قشنگ باهم بودنمان

             بهترین وقشنگترین شعری که تا به حال خواندم
                              تقدیم به فاطمه عزیزم
                                     دوستت دارم

بی  تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره  به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریزشد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

 در نهان خانه ی جانم گل یاد تو درخشید

یاد صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم ودر آن خلوت دل خواسته گشتیم

ساعتی بر لب  آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان  ریخته در  چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام،

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ای دست بر آورده به مهتاب

شبو صحرا و گل سنگ، همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آمد  تو به من گفتی از این عشق حذر کن

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب  ایینه  عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگرا ن است

باش که فردا دلت بار گران است

تا فراموش کنی چندی  از این شهر سفر کن

با تو گفتم حذر از عشق ندانم

سفر ار پیش تو هرگز نتوانم، نتوتنم

روز اول که  دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

 تو به من سنگ زدی من نرمیدم، نه گسستم

باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم ، نه گسستم، نرمیدم

رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دکر هم

نگرفتی تو از آن عاشق آزرده خبر هم

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم

بی تو اما به جه حالی من از ان شهرگذرم 

(هنوز هم کوچه دیدار ما بوی تو داره)
وبازهم برای بهترینم که کوچه را تنها با او به پایان می برم

+ نوشته شده توسط سیدعلی در ساعت 4:43pm